48) आई!

आता म्हातारी होत आहे

वार्धक्याने खचत आहे
आणि तरिही दिवसेंदिवस
अधिकच सुंदर दिसत आहे.

तिच्या रुपेरी केसांना
वार्‍यावर भिरभीरतांना पाहिलं
कि एखादं शुभ्र कबुतर
पंख फड्फडवत
डौलात उतरत आहे असं वाट्तं.

तिच्या हातावरच्या वयस्क, जग पाहिलेल्या
सुरकुत्यांना स्पर्श केला कि मनात
वीज सळसळते, आयुष्याचे अनेक
कडु-गोड अनुभव
रोमारोमांत भरले जातात.

तिचं हसणं
अजुनही कुणालाही खुळं करल.
तिचं बोलणं
कुणालाही आपलसं करेल.
तिचं वागणं
काळजात घर करेल.
ती असली समोर
किंवा आसपास वावरत
बोलत नसली काहिही
तरिही कसं प्रसन्न वाटतं
आश्वासक वाटतं.

मायेचा, काळजीचा, प्रेमाचा एक गारवा
अंगभर शिरशीरत असतो.
ती नसली कि तिच्या आठ्वणी
धीर देतात.

तिचं असणं
नवी उभारी देतं.
फार बरं आहे कि इतकं असुनही
ती माणुसच आहे
देव नाही.

म्हणुन अजुनही
मी हट्टानं , हक्कानं लाडी गोडी करतो
तिच्या कुशित शिरतो
तिला मिठीत घेतो
आणि आई म्हणून
हाक मारली कि
तिच्या डोळ्यांना फुटनारा पान्हा
मस्तकावर
पवित्र अभिषेकासारखा
धारण करतो!


मागील कविता वाचा